o O ป ล า ท อ ง ตั ว อ้ ว น – บั น ทึ ก ภ า พ ไ ว้ ย า ม คิ ด ถึ ง กั น O o

หลายปีก่อน… สมัยเริ่มเลี้ยงปลาทองครั้งแรก ทยอยซื้อน้องปลาทองทีละตัวสองตัวเพราะกลัวเลี้ยงไม่รอด แต่กลายเป็นว่านอกจากเลี้ยงรอดแล้วยังอ้วนท้วนสมบูรณ์ สีสันสวยงาม ใต้ท้องเป็นสีชมพูมุขแวววาว กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็มีฝูงปลาทองออรันดาอยู่ในโอ่งมังกรร่วม 20 ตัว นี่ยังไม่นับหัวสิงห์ รันชู ตาโปน ตาลูกโป่ง เกล็ดแก้ว รักเล่ และเต่าญี่ปุ่น ที่อยู่ในอีก 3 อ่างต่างหากด้วย

แต่ละตัวอุดมสมบูรณ์ ชอบกินอาหารสดจำพวกสาหร่ายหางกระรอก จอก แหน หรือแม้กระทั่งบัว ที่สรรหามาประดับก้นโอ่งมังกร หวังให้สวยงามและให้ร่มเงา… กลับกลายเป็นอาหารอันโอชะของเหล่าปลาทองตัวอ้วนไปซะได้

 

 

แต่ด้วยความโง่เขลาของตัวเรา ทุกอาทิตย์ที่ล้างโอ่งกลับขัดล้างสิ่งแปลกปลอมบางอย่างที่เกาะตามต้นไม้ปลอมทิ้งด้วยความไม่รู้ คิดว่ามันคือสิ่งสกปรกและเมือกผสมกับปฎิกูลของเหล่าปลาอ้วนทั้งหลาย มารู้ความจริงภายหลังว่าสิ่งที่เราล้างทิ้งไปทุกอาทิตย์ มันคือลูกหลานปลาทองที่กำลังรอวันฟูมฟักเป็นตัว … และวันที่รับรู้ความจริง ก็คือ วันแห่งความวิปโยคของเหล่าฝูงปลาและตัวเราเอง

 

 

กิจวัตรหลังกลับจากเรียนหนังสือเข้าบ้านมา สิ่งแรกที่ต้องทำทุกวันก็คือ ให้อาหารและนั่งคุยกับฝูงปลาอ้วนกว่า 40 ชีวิตนี้… แล้ววันนั้นเมื่อกลับบ้านมา ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม เหล่าปลาอ้วนที่ต้องคอยพ่นน้ำเรียกขออาหารอยู่ในโอ่งมังกร และอ่างทั้งหลาย กลับออกมานอนอยู่กลางลานบ้านเกลื่อนไปหมด แต่ละตัวไม่ครบองค์ประกอบ ไม่เว้นแม่แต่เต่าญี่ปุ่น…

 

 

ทำอะไรไม่ถูก คิดอะไรไม่ออก ปากคอสั่น มือไม้สั่นไปหมด สักพักน้ำอุ่นๆ ก็ไหลออกจากสองตาอาบแก้มแบบหยุดไม่ได้… มันเกิดอะไรขึ้น! ทำไมเจ้าปลาทองที่เราเฝ้าถนอมจากลูกปลาตัวเล็กๆ จนขนาดใหญ่เท่ากำมือ ถึงออกมานอนอยู่เกลื่อนกลาดในสภาพอย่างนี้ แต่ละตัวถูกกัดกินที่พุงหายไป เหลือแต่โครงจากหัวถึงหาง แม้แต่เต่าญี่ปุ่นก็ถูกกัดจนกระดองแตกไม่เหลือสภาพเต่า…

 

 

รีบวิ่งไปมองในโอ่งมังกร… เหลือปลาทองออรันดา 3 ชีวิต นอนอยู่ที่ก้นโอ่งแบบรวยระริน และตอนนั้นเองที่เพิ่งเห็นชัดว่าสายสร้อยเม็ดกลมที่จับกลุ่มอยู่กับต้นไม้ปลอมจำนวนมากนั่นคือเมล็ดพันธุ์ของฝูงปลาอ้วนเหล่านี้นั่นเอง เพราะตามปกติแล้ว ปลาจำนวนมากแหวกว่ายเล่นน้ำไล่ตามกันอย่างสนุกสนาน จนมองเห็นไม่ชัดเจน กอปรกับไม่มีประสบการณ์เลี้ยงปลาทองมาก่อน ทำให้เมื่อยกออกมาล้างทำความสะอาดก็ไม่เคยสังเกตให้ดี เพียงแค่มือสัมผัสว่าลื่นเป็นเมือก ก็จัดการล้างทิ้งซะสะอาดเอี่ยม ทำอย่างนี้อยู่ทุกอาทิตย์…

 

 

มารู้เอาขณะนั้นก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรอีกต่อไปแล้ว… แทบไม่มีแรงแม้แต่จะเก็บกวาดซากที่กลาดเกลื่อนอยู่ แต่ละครั้งที่ซากของเหล่าปลาอ้วนหล่นลงที่ก้นถุง ก็มีแต่กระตุ้นให้น้ำตายิ่งไหลไม่มีหยุด จนทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้ตัวการที่คร่าชีวิตฝูงปลาและเต่าทั้งหมดภายในวันเดียวนี้

 

 

หลังจากนั้น ก็ซื้อตู้ปลามาใหม่ พยายามทะนุถนอมออรันดาที่เหลืออีก 3 ตัว รวมทั้งไข่ทั้งหมดที่หลงเหลืออยู่ แต่ด้วยความที่ยังเด็กและไม่มีประสบการณ์การฟักไข่ปลามาก่อนเลย ทำให้มีลูกปลาที่ฟักตัวออกมานับร้อย มีชีวิตรอดเพียงแค่ตัวเดียวเท่านั้น เพราะไม่รู้ว่าการเลี้ยงลูกปลาจำเป็นต้องให้ไข่แดงต้มสุกบดละเอียด มัวแต่บดอาหารเม็ดให้ แต่จนแล้วจนรอด แม้ลูกปลาจะตัวโตเท่าหัวแม่มือแล้วก็ไม่สามารถยื้อชีวิตรอดต่อไปได้ รวมทั้งเจ้าออรันดาที่เหลืออีก 3 ชีวิตด้วย…

 

 

นับจากวันนั้นไม่คิดที่จะเลี้ยงปลาทองอีกเลย เพราะยังทำใจไม่ได้ แค่เห็นปลาทองตามบ้านคนอื่นก็ยังอยากจะร้องไห้ทุกครั้ง… ผ่านไปเนิ่นนานจนวันหนึ่ง ที่เริ่มอยากเล่นกับปลาทองในตู้ของคนอื่นเค้าเข้านั่นแหละ จึงรู้สึกพ่ายแพ้ต่อเสน่ห์ของปลาอ้วนเหล่านี้อีกครั้ง ไปพามาอยู่ในอ่างใบใหม่ที่ซื้อมาวางไว้ในตัวบ้านโดยเฉพาะ เพื่อให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของนักล่า…

 

 

ปลาทองตัวอ้วนครอกใหม่นี้ไม่ยักกะเหมือนกับฝูงปลาอ้วนในอดีต มันเหมือนกับเด็กรุ่นใหม่ที่ไม่ชอบกินผักสด เฝ้าอุตส่าห์ตามช้อนจอกแหนมาให้ หาซื้อสาหร่ายหางกระรอก บัว และพืชน้ำหลายชนิด หวังให้เจ้าปลาทองน้อยตัวโตสีสวย ใต้ท้องเป็นสีชมพูวาวเหมือนกับรุ่นพี่ครอกก่อนหน้า… แต่ไม่เลย มันไม่แต่จะแยแส ปล่อยซะจนต้นไม้โตเต็มอ่าง สาหร่ายแน่นจนต้องเอาทิ้ง บ้างก็เริ่มเน่าแล้วทำให้น้ำเสีย ท้ายที่สุดก็ต้องเลี้ยงแบบไม่มีไม้น้ำธรรมชาติเลยสักต้น

 

 

เจ้าปลาอ้วนรุ่นใหม่ นอกจากจะไม่ชอบกินอาหารสดแล้ว ยังนิสัยไม่ค่อยจะเรียบร้อยสักเท่าไหร่ หลายตัวซ่าน่าดู ไล่กัดจนตัวอื่นเกล็ดหลุดร่อน บ้างก็ตายจากการทนพิษบาดแผลไม่ไหว และสุดท้ายหลังจากถูกขังเดี่ยว ก็ตรอมใจตายไป สงสัยจะเหงาที่ไมมีใครให้ไล่งับ ขอให้นอนหลับอย่างมีความสุขนะเจ้าปลาอ้วนทั้งหลาย…

 

 

แต่เดี๋ยวก่อน!!! รูปถ่ายของเจ้าปลาทองอ้วนทั้งหมดนี้ ไมใช่ฝูงปลาอ้วนในอดีตที่โดนสังหารหมู่ไปหรอกนะ.. มันเป็นรูปถ่ายของเจ้าเด็กรุ่นใหม่ ที่ไม่ยอมกินอาหารสดที่ประเคนให้ ก็เลยตัวไม่โต ไม่มีสีชมพูแวววาวสวยงามอย่างเจ้าปลาทองอ้วนรุ่นพี่ในอดีต ที่สำคัญเลี้ยงมาก็นานแล้วไม่เคยออกไข่ให้เห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว คงเพราะสุขภาพร่างกายไม่สมบูรณ์อย่างปลาทองอ้วนรุ่นก่อนที่ชอบกินอาหารสด

 

 

และที่เสียดายที่สุดก็คือ… ไม่มีภาพถ่ายของเหล่าปลาทองอ้วนกว่า 40 ชีวิตนั้นไว้ให้ได้ดูต่างหน้าเลย ฉะนั้น เจ้าเด็กรุ่นใหม่แม้จะไม่ได้รูปร่างสัดส่วนสีสันสวยงามอย่างปลาทองรุ่นพี่ในอดีต แต่ก็รักไม่น้อยไปกว่ากันหรอกนะจะบอกให้ อยู่ด้วยกันตราบนานเท่านานเท่าที่จะพยายามกันได้ไหว แล้วก็ขอ “บั น ทึ ก ภ า พ ไ ว้ ย า ม คิ ด ถึ ง กั น” นะเจ้าปลาทองอ้วน